JAN JURKOWSKI i JOANNA SZCZEPKOWSKA

Joanna Szczepkowska z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru pokaże widzom Nie Teatru, jaki teatr jej się naprawdę podoba. "Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu" to zderzenie dwóch światów: dojrzałej kobiety, która świadomie zdecydowała się na samotność i młodego, goniącego za sukcesem muzyka. Joanna Szczepkowska i Jan Jurkowski w sztuce pełnej niebanalnego humoru.

Kiedy artysta podejmuje decyzję o wycofaniu ze świata, zaczyna się dochodzenie: czy to kwestia nieprzystosowania? Utraty talentu? Wyniosłości? I przede wszystkim: czy ma do tego prawo? Przywykliśmy do nieprzerwanej obecności gwiazd w przestrzeni medialnej, do ciągłych wiadomości na temat ich życia prywatnego i do konieczności bycia dostępnym dla widzów oraz dziennikarzy. Ale czy naprawdę jest to obowiązek artysty?

W autorskim spektaklu Joanny Szczepkowskiej, dojrzała kobieta przypadkowo spotyka młodego lidera ekstrawaganckiego zespołu muzycznego. Dla chłopaka wejście w świat bohaterki jest jak przekroczenie magicznego progu, za którym znajduje się nierealne doświadczenie i zaczyna wchodzenie w szaleństwo. Dwa zupełnie odmienne spojrzenia, dwie różne epoki i przede wszystkim - dwa pokolenia, koncertowo prowadzące ze sobą osobliwą grę, w której ścierają się dwie odmienne osobowości: samotna z wyboru i nieodnajdująca się we współczesnym świecie Marta oraz goniący za sukcesem, rozgłosem i ciągłym "dzianiem się" Piotr. Co wyniknie z tego spotkania? Jaką tajemnicę kryje Marta? I kim jest tytułowa Pelcia?

"Pelcia, czyli jak żyć, żeby nie odnieść sukcesu" 
Tekst i reżyseria: Joanna Szczepkowska
Obsada: Jan Jurkowski i Joanna Szczepkowska

A co widzowie mają do powiedzenia na temat "Pelci"?

"Spektakl genialny! Kameralna sala, jedynie dwóch aktorów na scenie, ale popis aktorski wspaniały, aż zatraca się poczucie przebywania w teatrze, po prostu namacalnie uczestniczy się w całej historii. Aktorzy świetnie ze sobą współgrają, Pani Szczepkowska wykreowała postać w sposób fenomenalny, a wachlarz emocji jaki dostarczył Pan Jurkowski był niesamowity. Z całego serca polecam tę sztukę każdemu"

"Znakomity tekst i świetna gra aktorska. Spektakl zmusza do refleksji, a jednocześnie jest pełen wyrafinowanego humoru i lekkości w spojrzeniu na trudne sprawy, z którymi borykamy się na co dzień. Gorąco polecam!"

"Jeśli za każdym razem poziom energii jest zbliżony do tego, który widziałam 13 lutego 2019, to aktorzy zasługują na owacje na stojąco. I tak było! I pomyśleć, że na tę sztukę trafiłam przez przypadek. Zupełnie jak bohaterowie na siebie. On - bez sensownej pracy, poukładanego życia i masy punktów za dorosłość. Za to z nieutulonym talentem. I ona, która wie, że sukces jest obciążeniem. A wszystko w świecie, w którym panuje maniera zaistnienia i niewiele ponadto. W świecie, w którym dyskurs mówi, że wszystko zależy od Ciebie (czytaj: możesz to spieprzyć według uznania). Najpierw raczej wymieniają komunikaty. Później zaczynają się słuchać. I to już jest inna jakość. I wtedy ona zabiera go do swojej głowy na wycieczkę. I niby to wszystko dziwne, ale z drugiej strony czy można zaufać komuś, kto w takim świecie zwyczajnie wygląda i normalnie żyje? To opowieść o wielu rzeczach, w tym o fenomenie rozmowy (to wtedy, gdy z interakcji zapamiętujemy nie tylko siebie). I o tym, że nie ma nic złego w technologii, póki nie zasłania drugiego człowieka. Póki jest środkiem, a nie celem. Póki ciągle nie patrzysz czy nikt inny, bardziej znany, do Ciebie nie dzwoni. I o tym, że jesteśmy istotami społecznymi. I potrzebujemy innych. I gdyby próbować wypisywać wszystkie tematy, które się tam pojawiają, to starczyłoby na roczne seminarium o współczesności. Tylko może nie jest ważne, co dzieło mówi, tylko co robi? To robi energię. Więc po prostu najlepiej iść i zobaczyć. Albo poczuć."